Ocuti ei in tacrimis quaerunt Deum.
Puer orat, ut creator,
qui dedit et cepit pareat.
Parvulus flens toltit manus ad superum Deum,
parvulus Hens, amicus cum mortuus est.

Vae!

Cras denuo una ibunt domum.
Me dolet; non manebunt diu.
Dolorem vidi sempiternum tuum,
ut teneam vix tacrimas,
cum, fili, vale dicimus.

Oculi ei non celant curam hanc:
nam pater abibit,
filiolus maeret denuo,
oculus innocens spectat, qui omnia dedit
Filii dolor: quis sciat quid dies crastinus fert?

Vae!

Cras denuo una ibunt domum.
Me dolet: non manebo diu.
Dolorem vidi sempiternum tuum,
ut teneam vix tacrimas,
cum, fili, vale dicimus.

Oculi ei in caelum spectantes iam
nunc bene sciunt Tartarum in vita.
Fit desperatus puer.
Ei manus Stellas petunt iam.
Causas monstrant tempora,
vulnera ei.

Vae!

Cras denuo una ibunt domum.
Me dotet' non manebo diu.
Dotorem vidi sempiternum tuum,
ut teneam vix lacrimas,
cum, fili, vale dicimus.

Cras denuo una ibunt domum.
Me dotet' non manebo diu.
Dotorem vidi sempiternum tuum,
ut teneam vix lacrimas,
cum, fili, vale dicimus.